Fotoblog: konijnen

Als je van konijnen houdt dan zit je goed op Ameland. Daar struikel je erover. Letterlijk, op een camping zonder honden. De konijnen in de duinen hebben echter meer vijanden te vrezen en zijn dan ook erg schuw. Eén knakkend grassprietje en ze schieten hun hol in. Zo komt het dat ik tijdens elk verblijf de perfecte foto voor me zie, maar deze zelden weet te maken.

Tijd om eens wat beter mijn best te doen. Regelmatig zie ik tijdens een avondwandeling op Ameland het prachtige silhouet van een konijn op een duin, badend in het licht van de ondergaande zon. En elke keer denk ik; dat móet toch te fotograferen zijn! Natuurlijk, maar het is knap lastig, zeker met een beperkte zoomlens. Want voor een mooi silhouet moet de zon precies goed achter het duin staan en het konijntje nét zin hebben om daar zijn snorharen te poetsen. Met genoeg concentratie om jou en je toch-zeker-niet-geruisloze-fotocamera een kans te geven.

Afgelopen mei zaten de duinen vol met jonge konijntjes. Ik had al een dag of twee van ze genoten en zelfs een poging ondernomen om ze in het avondlicht op een duin te vangen. Met de camera, uiteraard. Maar fotograferen in het avondlicht is geen succes bij bewegende onderwerpen. Daarom besloot ik vóór ons vertrek met de ochtendboot nog een kans te wagen bij helder ochtendlicht. Een uurtje, meer tijd was er niet. En dat is altijd te weinig wanneer je een mooi onderwerp voor de lens hebt! Maar alle beetjes tellen.

In de stilte van de ochtend, vóór de eerste wandelaars, heb ik het volle uur genoten van jong grut en een prachtige zonsopkomst. Op niet meer dan tien vierkante meter, want die witte staartjes schieten werkelijk alle kanten uit zodra je beweegt: gewenning is het beste antwoord. Stilstaan, stilzitten, alleen klikken als je écht een mooi plaatje ziet. Bij voorkeur op een plek met de wind in het gezicht, zodat de dieren je minder snel horen en ruiken. Tja, het líjkt altijd zo gemakkelijk, maar ondertussen….

Ik heb nog wel wat meer van die uurtjes nodig om de foto te maken die in mijn hoofd zit. Maar ik voel nog steeds een glimlach op mijn gezicht verschijnen bij de gedachte aan dat jonge grut, doezelend in het ochtendzonnetje. Wat een uurtje al kan doen….